Om 20 uur zijn alle vijftien deelnemers, waaronder 1 ‘nieuweling’, voorzien van koffie, rond de tafel in de docentenkamer van de school gezeten en worden welkom geheten door de gespreksleider, die aansluitend vraagt naar suggesties ter bepaling van het onderwerp voor deze avond.

Hierop legt A de volgende situatie op tafel:

Ik ben hier 3 jaar niet geweest wegens werk in een orkest in Hilversum. Dat werk loopt nog steeds door. Maar ik twijfel al lang omdat ik deze tijd (ook) wil besteden aan het weer oppakken van de groep, waar ik in het verleden veel baat van heb gehad. Ik heb die knoop nu doorgehakt en besloten deze avond voortaan voor de groep vrij te maken. Aansluitend kreeg ik vanmiddag een mail van de dirigent met het bericht dat mijn beslissing is geaccepteerd (‘want het is beter om je hart te volgen’, zo schreef hij). Ik voel het als een uitdaging; in ieder geval heb ik de cirkel doorbroken, waarin ik al een tijdje gevangen leek te zijn. Eigenlijk net zoals ik al vroeger meemaakte, toen ik bij de AA kwam en mij bedacht dat ik dan eigenlijk zou moeten verhuizen en bovendien mijn relatie zou moeten beeindigen. Het is natuurlijk mijn eigen ‘lange’ verhaal. Het gaat om de vraag:‘hoe blijf je alert’ – hoe voorkom je te gaan insuffen – hoe bereik je een eigen leef-programma met voldoende elementen van ‘rust, reinheid en regelmaat’?
Een heel verhaal, maar hopelijk geschikt als onderwerp voor deze avond?

Uit de positieve reacties blijkt dat eenieder het eens is met dit voorstel. Tijdens de gespreksronde worden de volgende opmerkingen gemaakt:

1. komende 7 juli zit ik 8 jaar hier in de groep aan tafel. Toen ik voor ‘t eerst kwam, zag ik mensen zitten die hier al 8 jaar of langer kwamen – ik was zenuwachtig – later verdween die onrust, trouwens ook uit m’n hele leven – toen ging ik ook begrijpen dat die andere mensen al 10 of 15 jaar aan tafel komen – dat inzicht komt op den duur en dat geldt nu ook voor mij – ervaar nu zelf iedere maandag de waarde van de groep – het wordt wel eens genoemd ‘het plegen van onderhoud’ – en zo beleef ik dat zelf ook zeer bewust.

2. ik moet absoluut alert blijven – kom hier al 15 jaar – blijf toch steeds bezig en aan het zoeken – ben ook met een collega in Hilversum naar de AA geweest – was ook al eens bij AA in de Nova Zembla straat – nu ook bij AA in de Jellinek en trouwens ook bij de donderdag groep van Buitenveldert in de Jellinek – zonder oordeel wil ik ‘gewoon’ iets doen, iets ondernemen – vergeet niet dat deze serie dus al lang ‘draait’ en ik in die tijd nooit langer dan 7 maanden nuchter ben gebleven – heb trouwens ook al 2 keer gewisseld van partner en huis en ben nog steeds aan het zoeken – hoop erg op het ‘windje in de rug’ zoals ze dat wel noemen….

3. wil graag luisteren.

4. ik was al 4 maal opgenomen, maar ging telkens weer ‘los’ – ben 7 maanden terug begonnen bij de Buitenveldertgroep – ‘t gaat al een tijd goed en daarom ben ik blijven komen.

5. ook ik heb diverse opnames achter de rug – op Texel, in Almere – ben ook bij AA geweest – heb inmiddels een knop omgezet, want merkte dat ik toch teveel thuis bleef en dat bleek een valkuil – deze groep doet me goed – ik vind de gesprekken hier interessant: ze helpen mij verder.

6. ik ben niet van plan alle schepen achter mij te verbranden – ik wil ‘alleen maar’ mezelf veranderen – morgen heb ik een teamtraining in Drente – mijn uitdaging is blijvend geen alcohol meer, maar ook verder nix te gebruiken. Morgen voel ik als een soort examen…

7. het voelt als een uitdaging: alert te zijn en dat dan ook te blijven – de vraag blijft hoe je dat voor elkaar krijgt – intussen ben ik hier enkele keren niet geweest – nu weer wel – telkens ‘vergeet’ ik ‘t belang om hier te zijn en andere mensen te horen praten – sta nu 8 maanden droog – krijg (weer) steeds meer ‘het windje in de rug’ – sta ‘s ochtends op en heb er wel zin in – de stemmingswisselingen verdwijnen – het is verbijsterend – mijn eerste gedachte is niet meer somber – er is wat meer leven gekomen – een fijn gevoel – heb veel herinneringen aan mijn vroegere drankgebruik – opdracht is ‘alert te blijven’ – ik wil blijven groeien – en dat gaat heel langzaam – en trouwens was alcohol altijd het middel bij uitstek om creativiteit teniet te doen – een veilig comfortabel leven gaat steeds meer ‘borrelen’ – hier is het trouwens een fantastische plek om ‘te zijn’ – toch merk ik dat ik wel weer ‘makkelijk’ kan worden – dat blijft een gevoelig punt – daar moet ik alert voor blijven – nu ben ik bezig met een ander leven!

8. ik ben m’n hele leven overal ‘in’ en ‘uit’ geslingerd – wel steeds zeer gelukkig geweest – vond alles heel leuk en dat kabbelde zo’n beetje door – tot ‘t opeens niet meer goed ging – huwelijk stuk – lichaam ziek – m’n zaak weg – resultaat: paniek – en dat was oorzaak van mijn drank gebruik/probleem/verslaving – ik had wel het inzicht ‘ik moet mijn zinnen gaan verzetten’ – ben toen gaan studeren en dat ging goed – ging ook een vriendin helpen bij concerten: 12 jaar in een kerkje en met veel plezier – een andere vriendin vroeg mij haar te helpen en daardoor werd ik betrokken bij het opzetten van weer een nieuw bedrijf – maar via familie en vrienden ben ik ook in de groep getrokken – dat ging trouwens met het grootste gemak – ik vind ‘t hier hartstikke leuk – die hele trits van resp. werk – vrienden – kennissen – het zijn allemaal geen bewuste keuzes – maar zo beland ik telkens ergens waar achteraf toch alles als een bevrijding voelt!

9. regelmaat en discipline zijn belangrijk voor mij, maar ook heb ik juist de neiging om m’n bagage van ‘t schip te halen en mee te nemen, ver weg – belangrijk is dat in het verpleeghuis na ‘t werk een borrel wordt geschonken: dat komt dichterbij – soms 2 of 3 drankjes – zelf zit ik daar dan bij – is iedere week een soort tentamen – toch zijn terugvallen dan reeel natuurlijk – nu zit ik hier rustig – ik ga ook naar andere groepen – ook naar mijn broer in Brabant – in een museum om te overnachten – gewoon met hem samen zijn zonder drank – heb wel eerder sociale ontmoetingen zonder drank bijvoorbeeld bij kerstmis – soms ga ik twijfelen – stilte momenten inlassen en trainen – was vrijdag in een natuurgebied bomen te rooien – fietste langs een kroeg in Ouderkerk – moet dan alert blijven – in mij zit een duiveltje – maar ook een engeltje – ik heb veel geleerd – genoeg anderen zijn er niet meer – en het drankduiveltje wordt steeds kleiner – moet leren ‘nee’ te zeggen ook al verschillen de beslissingen ten aanzien van mijn werk – onrust ontstaat bij mij altijd door drank, daardoor ook weer telkens ander werk – heb trouwens ook de wens in mij om af te wisselen…

10. zolang ik probeerde mijn verslaving te onderdrukken door een soort ‘verbod’ (gij zult niet meer…) lukte mij dat van geen kant. Maar vanaf het moment dat ik met nuchtere alcoholisten te maken kreeg, die ook nog eens plezier in hun leven bleken te hebben, werd dat opeens een bereikbaar en aantrekkelijk doel. Toen ontstond ontspanning in mij plus de gedachte: dat is ook voor mij haalbaar. Er was nog wel een hele weg te gaan. De kliniek, opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis, later het zoeken naar nieuw werk, de herinrichting van mijn hele leven: kortom heel veel te doen. Maar dat lukte allemaal: ik voelde dat ik op de goede weg zat en ik voelde me niet meer opgejaagd. Vanaf het eerste moment dat ik dat allemaal in de gaten kreeg, was ‘de groep’ opeens voor mij het centrale vertrekpunt. En is dat ook gebleven. Al die jaren sindsdien. En is dat nog steeds. Iedere week weer. Ook weer iedere keer verrassend en absoluut de moeite waard. Om dat dus telkens opnieuw te ontdekken.

11. vandaag verkeerde ik in een goede stemming – het zware onderwerp nu overvalt mij een beetje – indertijd voelde ik mij stuurloos door het verlies van vast werk plus het wegvallen van mijn verslaving: is wel lang geleden – las toen het boekje ‘de wil om te veranderen’; herinneringen aan huis zijn pijnlijk – herinner mij ook bloedspatten op mijn hoofd en kussen – toen ik langer clean bleef ben ik het huis gaan schoonmaken – las ook over alcoholisten als structuur-gevoelige mensen – uit onvrede ging ik stomme dingen doen – m’n werk is ten goede gekeerd – ben nu elke dag dag aan het tennissen – voel de adrenaline – voel de kick – ging gisteren meteen naar buiten – krijg dan een rooie kop – vroeger verheugde ik mij op een aperitief – nu niet meer: nu tennis ik – daar heb ik ook een fles wijn besteld – zelf tonic genomen – ik ga me daar niet laten kennen – trouwens: ik kan niet nippen – vandaag heb ik gespeeld met mensen die nog een kater hadden van gisteren – ben zelf nu groot genoeg om nuchter op te staan – geeft herwonnen vrijheid – vrij ook van vroegere gevoelens van schuld – zal ook niet verliefd worden op de keurige vrouw met kanker – ze heeft nooit geklaagd – wel veel pijn – moet dan een toespraak houden en wil dat goed doen – probeer daar een evenwicht in te vinden – dat houdt me scherp….

12. ik hou wel van routines, die ik volhoud zolang ze bevallen, zoals bepaalde vormen van structuur – wil dingen/zaken/mensen niet in de steek laten, bijvoorbeeld bij de opvolging als voorzitter / maar zodra dingen gaan knellen zou ik gaan verhuizen; terwijl als er geen knelpunten zijn, is er geen reden om te veranderen – hetzelfde geldt de sportclub – hooguit aanpassen bij veranderende omstandigheden – hetzelfde geldt bij groepsbezoek – denk aan ‘de kompasnaald van Bernard’ en tracht onderscheid te maken tussen wat wel en wat niet ‘moet’ – routines en structuren zijn voor mij zeer belangrijk behalve als ze gaan knellen – vanmiddag in Alkmaar zei een vrouw: ‘de therapeut zei: “je moet eens in de spiegel kijken”, en ze zag toen een ‘klein, bang meisje!’

13. als ik in de spiegel naar mezelf kijk: dan zie ik nog steeds een ‘enig kind’ – in oorlogstijd werd voorzichtigheid met de paplepel ingebracht en dat voert tot een speciale levenshouding – Cruyff zei zelf: zodra jij de bal hebt, bepaal jij wat ermee gebeurt – en zo kan je ook proberen het leven naar jouw hand te zetten – zolang je angstig bent (dus, niet tegenspreken, niet op de tenen staan) dan groeit er als ‘t ware een prima manier om een ander gevoel te krijgen – dan beleef je ook euforie – en die kan dan weer ontaarden in ‘verslaving’ – moeilijk om te doorbreken – en dat kan dan ook weer een kenmerk in je leven worden – niet de weg, zodra je inziet hoezeer je jezelf tekort doet. Een prachtig voorbeeld las ik in een artikel van Meibos in het Parool – deze auteur is thans rond de 80 jaar – zo liep ik aan tegen een groot brein – hij stelde dat er geen duidelijke besluitvorming in nederland is tav energie; dat is hij gaan uitzoeken: een leuke man – hij wordt ook geraadpleegd door specialisten – dat bereik ik zelf dus ook door mijn verslaving te overwinnen – ik denk dat iedereen over dergelijke mogelijkheden beschikt – ga daarnaar op zoek – het kunnen grote of kleine dingen zijn – zo heb ik ook uit het vuilnis een leuke motor gehaald – en hersteld – heel grappig – kom er als een ander mens uit….

14. de nieuweling: ik hoor over angst praten – en over euforie – 1 is teveel – 30 te weinig – ik schaam me daar nu voor – ‘t doet pijn!

15. ter afronding zegt degeen die het gespreksonderwerp aangaf: ik moet vaak aan ‘die vrouw’ denken – AA mensen zijn in mijn gevoel ook ‘zendelingen’ – zelf heb ik een zeer behoudende partner – denk dan ook vaak zelf: ben ik nu (weer) verkeerd bezig? – of doe ik dit nu juist om door te groeien – dank trouwens voor die fantastische vergelijking met Cruyff!!

Aansluitend verzoekt de penningmeester de aanwezigen in de beurs te tasten teneinde de groepskas naar vermogen te spekken, waarna de avond wordt afgesloten om 21.40 uur.

—————————————————-

Zelfhelpgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – 21 maart 2011.

Klokslag 20 uur zijn alle 12 aanwezigen, voorzien van koffie, gezeten en worden welkom geheten door de gespreksleider, die aansluitend vraagt naar suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.

Hierop noemt A:

bij tegenslagen of ‘teleurstellingen’ voel ik toenemende spanning en verhoogd risico op terugval in mijn oude verslaving. Hoe gaan anderen daarmee om?

De suggestie van A levert in ieder geval voldoende reacties op om vast te stellen dat nogal verschillend over deze materie wordt gedacht en het waard lijkt te zijn daaraan het gesprek voor deze avond te besteden; aansluitend wordt ieders inbreng in de gespreksronde genoteerd als volgt:

1. mijn beleving is dat ik van ‘missers’, en dat zijn dan vooral teleurstellingen, sterker word – zo ging recent mijn computer kapot, raakte niet in paniek, en was in staat aansluitend rustig naar bed te gaan – de volgende dag hielp een makker me uit de problemen – zelf kreeg ik niet de minste neiging een slok te nemen! En daar ben ik erg tevreden mee. Intussen ben ik wel een zogenaamde ‘mind-fulness-training’ begonnen bij de Jellinek – die start telkens met 20 minuten stilte: bij mij is dat gewoon goed gegaan – ik denk niet meer aan drank – ook niet bij tegenslagen – ik denk dan: ‘verder met de geit’. Ik weet trouwens dat ik een strenge opvoeding heb gehad en daarin leerde om tegenslagen te overwinnen.

2. voor mij geldt zeker het meest te leren door ondervinding – dat ervaren werkt beter dan ‘lezen of horen’ – vooral ook dingen die onverwacht goed gaan – hoewel, veel hangt af hoe je in je schoenen staat – voor sommigen zijn teleurstellingen zeer leerzaam – maar zo zit ik zelf niet in elkaar – voor mij is het belangrijker ‘goeie dingen’ te beleven – daar leer ik meer van, zeker sinds mijn nuchterheid van 5 jaar – ik leer dus vooral door dingen te ervaren, zowel negatief als positief = dat levert een hele bevrijding op!

3. ik moest meteen denken aan de titel van de web-site ‘het Geschenk van de Verslaving’ – het zijn de woorden van Dees – en die begrijp ik nu eindelijk – zelf heb ik een turbulent leven gehad – drank was er altijd – bovendien verdiende ik eraan – heb daar niks aan overgehouden – heb wel veel verdriet aan mensen gedaan – daarom mag ik stellen dat je een totaal ander leven krijgt als je niet meer gebruikt – ik stond vroeger wel meteen met mijn oordeel klaar – doe dat niet meer – en dat bevalt me een stuk beter – heb daar dus veel van geleerd en dat geeft een enorme genoegdoening – vind het nu fijn om het anderen naar de zin te maken – als ‘t ware: iets positiefs terug geven aan mijn omgeving – hoe langer ik niet gebruik, hoe lekkerder ik in m’n vel ga zitten – ‘t bevalt me hier hartstikke goed – hoop hier nog lang te komen….

4. drank loste mijn teleurstellingen niet op – dat begint langzaam aan wel te komen – nu gebeuren er bovendien wezenlijke dingen – en dat was niet toen ik nog dronk – bovendien gaan teleurstellingen mij steeds makkelijker af – ben bij teleurstellingen meer bezig ze te verwerken in tegenstelling tot in mijn drankperiodes indertijd; toen kwam ik aan verwerken niet toe.

5. ‘teleurstellingen’ – vroeger ‘ontweek’ ik de ‘ander’ en hetzelfde ten aanzien van m’n omgeving – tot ik het punt bereikte dat ik dacht: zo gaat ‘t niet verder – daarom vind ik ook niet drinken: pure topsport!

6. ik was net (weer) ongeveer 3 weken opgenomen en had toen een interview over het onderwerp: ‘hoe ga je om met teleurstellingen?’ – ik moest dat toen onder ogen zien en ontdekte dat ik teleurstellingen niet accepteerde, dus eigenlijk ze ontkende en er overheen stapte – na 9 dagen kreeg ik in een gesprek het advies: laat je leiden en accepteer dat je nieuwe stappen moet zetten: dat was toen gemakkelijk – bovendien mocht weer weg – besloot wel de kuur, die intensief is, af te maken – ik wilde leren – kon er niet overheen stappen – thuis merk ik zo makkelijk over alles heen te stappen – maak nu plannen en probeer me daar aan te houden…..zit nu 15 jaar op de groep en tijdens de opname voelde ‘t goed dat ik verplicht werd om te blijven – mocht ook het dossier inzien – nu is ‘t geen straf daar te zijn – in de eerste 9 dagen kon ik niet nadenken, dat moeten andere mensen voor mij doen – ben wel altijd open ten opzichte van mijn familie en van de straat en de tuin – en mensen denken aan mij en zeggen ‘blij dat ‘t weer goed met je gaat….’ – ik ben ook blij dat ik open kan zijn – en dat ik hier weer zit – geniet nu van mijn vrijheid en rust…..’

7. teleurgesteld ben ik vooral in mezelf – in m’n twee huwelijken – in de kinderen – 2 weken ging ‘t goed – toen weer 3 maanden drank en die teleurstelling is 7 maanden geleden – werk nu aan mezelf – krijg daar veel liefde voor terug – en mooie dingen komen eraan – nu gaat ‘t wekelijks beter!

8. wil vanavond graag alleen luisteren…

9. of ik van m’n teleurstellingen heb geleerd? ik weet ‘t niet – heb een lastig karakter – ben zeer veel eisend – zou ‘t wel makkelijker kunnen hebben, maar zeg altijd alles – voel een vrij strenge ondertoon en eis ook veel van mezelf en van andere mensen – ondervind daardoor veel teleurstellingen en weet niet of ik daarvan heb geleerd – trouwens, zou ‘t dan anders zijn geweest? Denk zelf van niet – ben trouwens bij mislukkingen niet teleurgesteld, maar wel verbaasd – als ik een probleem heb verschuil ik me daar wel achter – ‘van de teleurstellingen heb ik wel iets geleerd’ – sommige mensen leren er veel van – maar voor mezelf geldt dat niet zo – als ik dat zou veranderen, dus als ik zou leren van teleurstellingen, dan werd het twijfelachtig of ik anderen zou teleurstellen – daar kan ik van leren. Als ik de balans van mijn leven opmaak dan vind ik de verslaving een doelloze periode, waarin ik niks heb geleerd, behalve dan dat ik minder streng voor anderen of mijzelf moet zijn – dat zou mijn beste therapie zijn en per saldo: ik ben eigenlijk altijd vrolijk…

11. met het hele begrip ‘teleurstellingen’ kan ik eigenlijk niet zoveel. Zelf ben ik hier een tijdje weg geweest – afgelopen zaterdag was ik trouwens ook weg, met een vrind, die rookt en gebruikt; we hadden het idee om naar NA (Narcotics Anonymous) te gaan en hebben dat ook gedaan: ik had geen zin meer om dingen aan te pakken en wou eens kijken hoe dat daar nu ging. ‘T is natuurlijk allemaal hetzelfde: koffie of roken of drank – hoogstens reageren mensen in je omgeving verschillend of zeggen er niet zoveel van – die laten ‘t maar gaan – zelf denk ik dat ik toch maar naar groepjes moet gaan – dat geeft steun – kan ik m’n verhaal doen – ik poog, maar slaag nog niet.

12. ik heb nogal een hekel aan het woord ‘teleurstelling’. Waarschijnlijk omdat het in mijn gevoel geen zelfstandige betekenis heeft. Het bestaat alleen maar onmiddellijk verbonden aan het dubieuze begrip: ‘verwachting’. Kort gezegd: zonder verwachting geen teleurstelling. Een simpel voorbeeld: de weersverwachting is ‘zonnig’; dus gaan de kinderen met pa en moe naar het zwembad toe, waar het vervolgens gaat regenen; gevolg: een kater of minstens een teleurstelling. Zelf vind ik het begrip ‘teleurstelling’ haast een vanzelf sprekend onderdeel uitmaken van de verdwazing van verslaving: het bestaan van valse en zieke beelden en gevoelens. Op den duur zijn alle decors om je heen ingestort, je geld op, je gezondheid verdwenen, je relaties weg en zelf ben je doodziek, maar niet bij machte iets anders te mompelen dan ‘ik ben teleurgesteld….’ Eigenlijk is dit onderwerp dus prima om zeker te weten dat je in onze situatie alleen maar hoeft te stoppen met je eigen verslaving: dat is de voornaamste ingang tot herstel. Alleen dan kan je aan het werkelijke werk, dwz herstel, toekomen. Het begrip ‘teleurstelling kan je gewoon schrappen, het leidt af en is overbodig.

Hiermee is de gespreksronde ‘klaar’ en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt:

ik ben naar de kliniek gegaan omdat ‘t echt nodig was – heb ‘t goed overleefd – veel kaarten gehad – na een paar jaar was ik teleurgesteld, wegens het wantrouwen in mijn sociale omgeving – pas veel later realiseerde ik mij dat ik ‘afhankelijk was van de goedkeuring van die omgeving’ – toen besloot ik ‘t te laten voor wat ‘t was – koester sindsdien de geluksmomenten als je kind zegt ‘ik hou van je’ – of samen dingen doen – electra aanleggen bij m’n zoon – een nieuw balkon maken voor een kind – een leuk experiment – veel meer letten op leuke dingen – het opbouwen van zelfrespect – stilstaan in ‘t nu – schoof altijd alles op en dan werkte ik met stress – deed alleen dingen waar ik last van had – maar nu: samen een project ‘doen’ – genieten van de gezamenlijkheid – heb geleerd te genieten van de imperfectie – perfectie kost gewoon teveel energie en dat is ‘t niet waard – leer van teleurstellingen maar ook als ‘t normaal gaat.

A wordt bedankt voor het onderwerp, waarna de penningmeester de aanwezigen verzoekt in de beurs te tasten teneinde de groepskas te spekken en tenslotte de avond wordt afgesloten om 21.20 uur.

————————————–

———————————————————–

Zelfhelpgroep Buitenveldert 14.3.2011 – AJErnststraat 112, Amsterdam – 11 deelnemers.

Omstreeks 20 uur zijn de deelnemers aan deze groepsavond binnen, voorzien van koffie, en worden welkom geheten door de gespreksleider, die vraagt om suggesties voor het bepalen van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop reageert (A) met het volgende:

wat is in het algemeen ‘normaal’ als je stopt met een bepaalde vorm van dwangmatig gedrag, zeg maar verslaving – daar ben ik namelijk zelf nu mee bezig – en mijn vraag is:

hoe kom ik hierbij tot acceptatie en rust? Ik voel namelijk vooral het gemis van juist datgene, waarmee ik wil afrekenen: juist daaraan heb ik nu zo’n enorme behoefte – ik ‘vlucht’ nu dan ook vervolgens in de gekste dingen en heb bijvoorbeeld zonet 100 sneeuwklokjes geplant; resultaat: nul = dus zero = nix….’

Uit de reacties blijkt dat de aanwezigen allemaal de onrust herkennen die ontstaat bij het doorbreken, of stoppen, van enige dwanghandeling, cq verslaving, en blijkbaar iedereen daarvoor een eigen oplossing heeft proberen te vinden, dan wel daar nog steeds mee bezig is.

Ieders ‘oplossing’ wordt als volgt onder woorden gebracht:

1. toen ik een paar jaar geleden naar de groep kwam, had ik absoluut niet meteen rust – maar voelde me wel meteen ‘thuis’ – dat ‘mede-lotgenoten-gevoel’ kreeg ik heel snel – en na 9 maanden voelde ik mij veel beter – op een gegeven moment werden het dan ook ‘mijn’ avondjes – het werkt als een soort kliniek – en ik geloof dan ook dat ik ‘t zonder groep niet had gered – ‘t was een heftige tijd – maar fijn ook om je verhaal kwijt te kunnen – later denk ik terug en kan er m’n voordeel mee doen – later ook viel de spanning weg en werkte alles beter – fantastisch hoe alle emoties op hun plaats vallen – je moet ‘t wel zelf ervaren….- je moet echt ‘t zelf doen.

2. voordat ik zelf iets kon zeggen, luisterde ik eerst naar alle verhalen van anderen; die komen ongeveer op hetzelfde neer en sloegen (dus) ook op mijzelf – dat geeft herkenning en steun – nog steeds sterkt deze avond mij enorm – daarvoor wil ik iedereen bedanken.

3. sinds 5 a 6 maanden zit ik in deze groep – ik had dat lang voor me uitgeschoven – vond ‘t best moeilijk – vooral ook al die verhalen – en speciaal de herkenning – dat werkt allemaal door – maar, wat blijkt? Ik voel me hier steeds beter – voel me hier veilig – prettig – beter ook dan tevoren – heb nu zin in iedere dag – dat is nieuw – een onwijs goed gevoel – krijg nu zelfs het vertrouwen van m’n kinderen terug(!) – ben (weer) aan ‘t leven = heerlijk!!

4. ik begin rustiger te worden – vorige week ben ik begonnen met een boedhistische cursus bij de Jellinek – voel me daar erg goed bij – vroeger deed ik dat ook – maar was dat gevoel kwijt – laat dat nu weer toe en bij me doordringen – vind nu stabiliteit – moet en wil wennen aan een andere manier van ontspannen – daarnaast hou ik van werken in de natuur, zoals het zagen van bomen – ik zie en denk aan dingen waar ik wat aan heb – terwijl een innerlijk stemmetje zegt ‘je hoeft niet alles van tevoren te weten’ – ik hou ‘t graag een beetje stabiel…

5. tijdens mijn opname in de kliniek kwam ik in contact met de groep – regelmatig kwamen er bovendien 2 mensen langs, een van AA en een van NA – zelf was ik daar gekomen vanuit de dwang van mijn echtgenote: het werkte als een shocktherapie – in de kliniek kwam ik allerlei andere soorten verslaving tegen, ook veel drugs, enz. Dat confronteerde soms heftig, vooral omdat je dan ook nog eens met elkaar rond de tafel zat – allemaal mensen met ontwenningsverschijnselen – en twee voorlichters: zij vertelden dat je een verslaving kunt stoppen – je hoorde daar de meest indringende verhalen – en natuurlijk blijken later nog heel veel nieuwe vragen te bestaan – en die worden dan hier beantwoord, waarmee blijkt dat ‘het verhaal’ niet is beeindigd na zo’n opname, maar heel gewoon ‘doorgaat’….

6. toen ik hier kwam zat ik in een diepe depressie – ben ik hier gebracht, vol zelf medelijden – daarna is dat overgegaan – ben toen gestopt met drank om 1 avond per week daarover te kunnen gaan nadenken – dat is een kostbare avond geworden – en zodra ik mezelf dingen ga gunnen, dan gaat ‘t goed – ik leer ook om te gaan met m’n onzekerheden en accepteer zelfs dat ik sommige dingen niet kan – dan word ik ook kwetsbaar – drank had ook die functie: omdat ik niet gekwetst wilde worden – mijn schaamte is nu voorbij – ik hoef niet alles te kunnen – ook niet alles te controleren – moest leren loslaten en stukje bij beetje ben ik dat nu ook aan het leren!!

7. voordat ik in 1968 de kliniek binnenspoelde, had ik nooit overwogen te stoppen met drank. Dat speelde hooguit binnen het kader van autorijden met ‘teveel op’. Maar het begrip ‘verslaving’ kende ik niet. Toch barste die bom en toen begreep ik het. En voelde me bevrijd! Een nieuwe wereld ook: Amsterdam – leuke en vaak ook een beetje gekke mensen – nieuwe kansen – een nieuw leven. En zo is het ook gegaan. Ik was 35 jaar. Eerst achter de tralies van een gedwongen opname samen met andere, niet verslaafde, patienten. Daarna een kuur in de Jellinekkliniek. Ik vond het een groot feest. Tenslotte ook gevolgd door nieuw werk in een nieuwe omgeving: een volstrekte wedergeboorte. De enig constante factor bleek ‘de groep’: een bron van inspiratie en nieuwe vitaliteit. Tel uit je winst. Nog steeds. Dat alles gold werkelijk alle aspecten in mijn leven. Ik leerde dus ook, toen ik kanker kreeg, dat ik beter kon stoppen met roken. Dat lukte ook, terwijl de kanker zich door de artsen liet verjagen. Ik ben nu 78 en kan mijn geluk nog steeds niet op!

8. in de oertijd ben ik begonnen in de AA – later gevolgd door de Buitenveldert-groep, waarin ik tenslotte 3 jaar verhinderd werd door omstandigheden – vervolgens vielen die beperkingen weg en dacht ik: ik ga weer naar de Buitenveldert, maar nu gaat in de herfst weer die verhinderende omstandigheid van eerder opspelen: ik ben zelf een dubbele weegschaal – zou natuurlijk naar de donderdaggroep kunnen, zij het dat iedere groep z’n eigen sfeer heeft – dus of ik blijf hier of ik ga de muziek in – trouwens wat heeft mij hierheen gebracht: leven ontwikkelt zich dynamisch – er komen nieuwe vrinden – deze groep is constant – heeft niet te maken met de vraag hoe hou ik het gebruik op afstand – ik moet zelf beslissen – zou dat trouwens liever door een ander laten doen – mijn vraag is: welk element heb ik gemist in de 4 jaar dat ik niet hier geweest ben: introspectie – innerlijke bezinning – mijn alertheid beperkt zich niet tot alleen de maandagavond – misschien maak ik daar nog wel eens een onderwerp van….

9. het is geen vanzelfsprekend verschijnsel dat mensen elkaar veiligheid bieden; dat geldt binnen families, maar ook in werkverbanden. Kwetsbaar zijn vereist durf en vertrouwen. Laatst bij een diner met een 80-jarige spatte het venijn ervan af: daar ontbrak veiligheid. Vanuit de groep kan je veiligheid weer opbouwen – datzelfde geldt voor zelfvertrouwen – ik heb daar veel tijd in gestopt – zo wilde ik me bewijzen – en zo kon ik dat ook op andere terreinen. En kom dan vervolgens ook op het thema van Bernard: het plegen van onderhoud – verslaving niet ervaren als verschrikking, maar juist als kans op reparatie, inclusief terugkeer van rust – en van vertrouwen – leren stilstaan bij jezelf – je eigen aandeel ervaren – dan houdt dat nooit meer op – de kunst is dan om ‘ja’ te zeggen – leer nieuwe, interessante mensen kennen – niet naar de groep gaan is het missen van allerlei kansen, kado’s, nieuwe ideeen en ontwikkelingen waar je werkelijk verder mee komt….

10. ik was verslaafd aan allerlei dingen – heb in de groep een opgelucht gevoel gekregen – ook hoor ik mezelf praten en dat is vaak verrassend en ook nieuw – dat ik dingen hardop kan zeggen en dat ook doe – hier weten mensen waar ik ‘t over hebt – hier ontdekte ik de mogelijkheid om te stoppen en ook de manier om dat vorm te geven – en tenslotte de effectieve aanpak om mezelf goed in de gaten te houden.

11. Hiermee is de gespreksronde ‘klaar’ en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid om af te ronden; zij zegt:

‘ik heb een nieuw gevoel gekregen: ik ben er nog – keek in de spiegel en dacht: ja, ik ben er weer – vannacht hoorde ik een nachtegaal – ik heb het raam open gezet – met vrienden was ik daarna bij mijn kleinkind en dat werd een feest – later ging ik naar het gratis historisch museum en het Begijnhof – ik wil dat allemaal graag vertellen – ik heb er zin in – zit nog aan de refusal en accepteer dat – dat geeft mij rust – alles gaat heel langzaam, maar het perspectief is er en dat geeft mij vertrouwen en rust.’

Aansluitend verzoekt de penningmeester de aanwezigen om een financieele bijdrage ter dekking van de kosten, waarna de avond wordt afgesloten om 21.30 uur.

—————————————————-

Werkgroep Buitenveldert – maandag 7 maart 2011 – AJ Ernststraat 112, Amsterdam – 10 deelnemers.

Bepaling van het gespreksonderwerp: er komen twee suggesties, nl.

1. – hoe ga je om met ‘trekmomenten?
en
2. – ik ‘ben’ al twintig jaar ‘alcoholist’ – lang ging ‘t goed – tot 7 maanden terug – toen belandde ik (weer) in de detox – had een erge afkick – voelde dat ik moest kiezen: kappen of kapot gaan – op advies van ‘de Brijder’, waar ik toen was opgenomen, ben ik begonnen met refusal – dat is mij goed bevallen – ik neem ‘t in onder begeleiding – als ik nu ‘trek’ heb, dan realiseer ik mij de werking van dat middel – mijn leventje gaat nu goed – mijn uitgangspunt is: ‘nooit meer gebruiken’, maar alleen al die woordjes ‘nooit meer’ maken mij benauwd…..’

Tijdens een korte uitwisseling van gedachten op basis van de deze opmerkingen, wordt het onderwerp voor het groepsgesprek als volgt geformuleerd:
kan je na een verslavingsperiode, een nieuwe leefstijl ontwikkelen, waarbij je zonder spanning in je lijf rondloopt en ook zonder angst voor ‘terugval?’

Genoteerd tijdens de hierop volgende gespreksronde:

1. in 2004 ging ik naar ‘de Helderheid’ in Utrecht bij Erik Stofferis – dat is mij goed bevallen – tot mijn broer doodging – toen ging ik terug naar de jenever – sindsdien gaat ‘t slecht met mij – ben in de laatste 6 jaar m’n baan en m’n vrouw kwijtgeraakt – als er een middel was om ‘zucht’ te onderdrukken, dan zou ik ‘t nemen – nu, op dit moment, ben ik nuchter, zonder middel….

2. mijn laatste terugval duurde 2 dagen – ik heb er een hoop van geleerd – ‘al doende leert men’, dat is toch de uitdrukking? – bij mij duurde het trouwens ook 5 jaar voor het roken wegviel – ik gebruik geen refusal vanwege de hoofdpijn – toch hielp dat wel, vooral tegen het verlangen – voor mij is ‘t beste ‘er doorheen te gaan’ en ‘t proces ‘mee te maken’ – de oorzaak van mijn terugval is altijd ‘de hunkering’ + ‘de wens is de vader van de gedachte’ + de laatste kronkel: ‘ik heb recht op terugval’. Toch wil ik wel een ander leven leiden en leren om mij in woorden te uiten die ik altijd wegstopte…

3. medicijnen zijn mij tot dusverre in ‘t algemeen, bespaard gebleven – ‘t pilletje refusal heb ik wel altijd in m’n portemonnee – trouwens ook wilde ik antwoord op mijn vraag, waarom ik zoveel had gebruikt – en dat wordt dan een hele zoektocht, want ik dronk niet vanwege nare dingen, maar juist als alles goed ging – nu ben ik in een periode, waarin het qua werk niet goed gaat en poog ik uit een cirkel te komen: dan moet ik m’n hoofd erbij houden, en bij het vinden van oplossingen moet ik helemaal uitkijken – dat doe ik dan ook wel – begrijp trouwens nooit dat mensen Malt-bier gaan drinken……, dat lijkt op jezelf aan ‘t lijntje houden – net zo min voel ik er voor om door refusal heen te gaan drinken – dat lijkt mij een soort zelf kwellen…..

4. ik heb jaren rond gelopen zonder ooit het begrip ‘verslaving’ op mijzelf te betrekken. Maar ook toen al begreep ik dat er in mij iets ‘niet klopte’. Pas op mijn 35e kreeg ik in de gaten wat dat was, namelijk de ‘vlucht’ in de drank. Dat wil zeggen: mensen die ik vertrouwde hebben mij dit alles duidelijk gemaakt en ik kon ze ook geloven. En toen ging bij mij ook het licht aan. Meteen heb ik mij toen laten opnemen in de kliniek. En daar heb ik nooit spijt van gekregen: er ging een hele nieuwe wereld voor mij open.

5. de ‘zucht’ waarover wij vanavond praten ken ik natuurlijk. Maar die stopte in feite toen ik werd opgenomen. Natuurlijk herinner ik mij de onthoudingsverschijnselen. En dat alles maakt dan veel indruk, dwz de kliniek en direct daarop volgend, de groep. Het waren absoluut fundamentele veranderingen in mijn leven. Ik was en ben werkelijk ‘bevrijd’ en het enige wat ik moet doen is dat allemaal goed onderhouden en vooral niet gaan dramatiseren. Dat geeft mij trouwens ook de nodige moed en zin om het leven leuk te vinden! Voor mij betekende de combinatie van kliniek en groep het begin van een werkelijk nieuw leven. En dat alles blijf ik lekker onderhouden door het wekelijks groepsbezoek. Geen haar op mijn hoofd dat erover piekert daarmee te stoppen.

6. voor mijzelf vergelijk ik de groep wel eens met de kerk = het is aardig en ik ontwikkel gedragsregels – iedere week een vast moment met aandacht rondom een thema – ieder voert ‘t woord, ieder doet iets niet meer, maar doet iets anders weer wel – zonder nadenken valt er niets te zeggen – je leert om niet meer ‘onder ‘t tapijt te stoppen’ – ben hier zelf vol twijfels binnengekomen – een mengeling van plussen en minnen – leerde hier afrekenen met twijfels – mijn verstand heeft inmiddels de overhand – vroeger was mijn onvermogen om niet te drinken dominant – nu gebruik ik wel een lichte dosis medicatie tegen depressie – grijp trouwens alles aan wat medicatie betreft: tijd winnen is in ‘t algemeen de truc om de trek terug te drukken.

7. bij mij was ‘gewoonte’ een bepalende factor bij mijn verslaving – niets bleek zo moeilijk als gedrag te veranderen – idem met medicijn gebruik als anti-depressiva, desnoods met de mond aan de kraan en dan maar vollopen. Ontdekte daarop de groep en tegelijk de sport; voor allebei geldt: een voorrecht met elkaar samen te zijn = samen lachen – gesprekken – aantekeningen maken – kaartjes sturen – allerlei dingen die je kunt ondernemen, als je je maar niet uit het veld laat slaan – ook bij makkers op bezoek – het zijn allemaal kadootjes, die je kunt koesteren – hetzelfde geldt voor het groepsbezoek; de kunst is: keuzes te leren maken – een proef: met mijn vrouw wekelijks een etentje incl. 2 glazen wijn; maar die waren al te snel op – dat blijkt erger dan gewoon water drinken. Zo ontdek je een nieuwe manier van leven, waar het element van spanning wordt vervangen door ontspanning en dat maakt een wereld van verschil.

8. ik zat in het Amsterdamse bos – dronk 2 biertjes – en dat was een vreselijke ervaring – ik heb veel terugvallen gehad – de periodes werden steeds korter – mijn spijt groter – kreeg black outs – elke keer weer – heb daar geen zin meer in – ook problemen met de buurvrouw – dank zij de hulpverlener van de Jellinek wel nuchter gebleven bij het overlijden van mijn moeder – nu binnenkort carnaval: blijf ik nu graag buiten – voor mij is discipline erg belangrijk: heb nu m’n valkuilen wel leren kennen – heb trouwens ook een afspraak met mijn arts.

9. ik zit hier pas kort aan tafel en ben blij met het onderwerp, dat ik begrijp als de vraag: is er een manier om je te bevrijden van de dwanggedachte ‘trek in’; dwz het voorkomen van het verlangen naar…..(vul maar in). Hierover las ik op de web-site over het middel Baclofen. Dat schijnt hierbij functioneel te zijn.

Het groepsgesprek wordt afgesloten om 21.30 uur; literatuur over genoemd middel (Baclofen) is op aanvraag verkrijgbaar bij Dees Postma, resp. te vinden op internet.

Amsterdam, 9 maart 2011.